* از فرزندان ذکور حسین، علی‌اکبر بود که با پدرش شهید شد و عبدالله (علی‌اصغر) که او هم با پدرش شهید شد.(۱)

 

* حسین با تشنگی کشته شد و با او شش نفر از فرزندان علی بن ابیطالب و سه نفر* از اولاد خودش کشته شدند.(۱)

* فرزند حسین، علی‌اکبر در غیر فصل انگور، میل به انگور پیدا کرد. پس حسین دستش را به ستون مسجد برد و برای او انگور و موز بیرون آورد. پس علی آن را میل کرد. حسین علیه‌السلام فرمود: «آنچه نزد خداوند برای دوستانش هست، بیشتر است».(۱)

* همه اصحاب حسین علیه‌السلام پیش‌قدم شدند و جنگ کردند و کشته شدند تا اینکه غیر اهل‌بیت خاصّش کسی باقی نماند. پس فرزندش علی بن حسین که مادرش لیلی دختر أبی قرة بن عروة بود، برای جنگیدن جلو افتاد. او از زیباترین مردم ازنظر صورت بود و عمر او آن روز، نوزده سال بود.*
پس به لشکر حمله می‌برد و پی‌درپی می‌جنگید. اهل کوفه از کشتن او خودداری می‌کردند. پس مُرّة بن منقذ عبدی چشمش به او افتاد، گفت:
«گناه عرب برگردنم باشد، اگر این جوان بار دیگر بر من بگذرد و این‌گونه حمله کند. پدرش را به داغ او بنشانم».
پس علی‌اکبر با شمشیر بر لشکر حمله می‌کرد و از مقابل مرّة گذشت. مرّة کمین کرد و با نیزه او را زد و وی را انداخت. لشکر او را احاطه کردند و با شمشیرهایشان او را قطعه‌قطعه کردند. پس حسین آمد بالین علی‌اکبر و فرمود: «خدا بکشد قومی که تو را کشتند. ای پسرم! اینان بر خداوند رحمان جسارت کردند و حرمت رسول خدا را شکستند».
پس اشک از چشمانش جاری شد. (انهملت عیناه بالدموع) سپس فرمود: «بعد از تو دنیا روی‌گردان شد (دنیا سپری شد)».
پس به جوانانش فرمود: «جسد برادرتان را بردارید». پس جسد او را آوردند و جلوی خیمه‌ای که مقابل آن می‌جنگیدند، گذاشتند.(۲)

* و خانواده حسین را بر ابن زیاد واردکردن که در بین آن‌ها علی بن الحسین بود ابن زیاد گفت: تو کیستی؟ فرمود: من علی بن حسین هستم. گفت: آیا علی را خدا نکشت؟! علی به او فرمود: برای من برادری بود به نام علی که مردم او را کشتند… .(۳)

* و علی بن الحسین اصغر با پدرش در کربلا کشته شد و مادرش لیلی دختر ابی مرة بن عروة بود.(۴)

 

* چون حضرت حسین علیه‌السلام در وقت ظهر به منزل ثعلبیه رسید، مقداری خوابید. سپس بیدار شد و فرمود: «هاتفی را دیدم که می‌گفت: شما با سرعت می‌روید و مرگ به‌سرعت شمارا به بهشت می‌برد».
پس پسرش علی (اکبر) عرض کرد: «ای پدر آیا ما بر حقّ نیستیم»؟ فرمود: «چرا ای پسرم، قسم به خدایی که رجوع بندگان به‌سوی اوست»!
عرض کرد: «ای پدر دیگر هراسی از مردن نداریم». امام فرمود: «ای پسرم خدا تو را جزای خیر دهد، بهتر ازآنچه را که پدر برای فرزندش می‌خواهد».(۱)

* اصحاب حسین همه شهید شدند و فقط اهل‌بیت باقی ماندند. در این حال علی بن حسین (علی‌اکبر) که سیمایی زیبا و اخلاقی نیکو داشت، از خیمه خارج شد و از پدرش اجازه خواست که به میدان برود. امام به او اجازه داد، سپس درحالی‌که با نگاهی مأیوسانه به او نگاه می‌کرد، (نظرة آیس) چشمان خود را به زیر انداخت و گریست. بعد فرمود:
«خدایا تو شاهد باش که جوانی برای جنگ به‌سوی این قوم رفت که ازنظر شمایل و اخلاق و گفتار شبیه‌ترین مردم به پیامبر تو بود. ما هر وقت مشتاق زیارت پیامبر تو می‌شدیم به این جوان نگاه می‌کردیم (نظرنا الیه)».
سپس فرمود: «ای عمر سعد! خدا رحِم تو را قطع کند، همان‌گونه که تو رحِم مرا قطع کردی».

علی‌اکبر به لشکر عمر سعد حمله کرد و تعداد زیادی از آن‌ها را کشت. سپس خدمت پدر بازگشت و گفت:
«پدر جان! آن‌قدر تشنگی‌ام شدید شده که نزدیک است کشته شوم؛ و سنگینی این جنگ‌افزارها مرا به‌سختی انداخته. آیا راهی برای به دست آوردن جرعه‌ای آب وجود دارد»؟
امام حسین علیه‌السلام شروع به گریه کرد و فرمود: «واغوثاه، پسرم! نزد من آبی وجود ندارد. اندکی دیگر جنگ کن، ساعتی دیگر جدّت پیامبر صلوات‌الله‌علیه وآله را ملاقات خواهی کرد و از دست او آن‌چنان آب می‌نوشی که سیراب می‌شوی و بعدازآن هرگز تشنه نخواهی شد (لاتظما بعدها أبداً)».
علی‌اکبر به میدان بازگشت و جهاد مردانه‌ای کرد تا آن‌که منقذ بن مرة عبدی تیری را به‌طرف او فرستاد. آن تیر به او اصابت کرد و فریاد زد: «پدر جان! خداحافظ! این جدّم پیامبر صلوات‌الله‌علیه وآله است که به تو سلام می‌رساند (یقرِئُک السلام) و به تو می‌گوید: برای آمدن نزد ما عجله کن (عَجّل القدوم علینا)».
سپس فریادی جان‌سوز زد و به شهادت رسید. امام خود را بالای سر علی‌اکبر رساند و صورتش را بر صورت او نهاد (وضع خده علی خده) و فرمود: «خدا بکشد کسانی که تو را کشتند. این‌ها نسبت به خدا و هتک حرمت پیامبر صلوات‌الله‌علیه وآله چقدر گستاخ‌اند. پس از تو خاک بر سر دنیا باد».
در این هنگام حضرت زینب علیهاالسلام از خیمه خارج شد درحالی‌که فریاد می‌زد: «ای عزیزم! (حبیباه) ای پسر برادرم!»
پس خود را بر کشته علی‌اکبر انداخت. امام جلو آمد و او را از روی جنازه علی‌اکبر بلند کرد و به‌طرف خیام زنان فرستاد.(۲)